Niestety tak, ponieważ znacznie częściej chorują osoby młode w wieku 20-30 lat. Częściej również chorują kobiety. Czym to może być spowodowane? Dlaczego w strefie umiarkowanej ludzie chorują na stwardnienie rozsiane częściej zaś im dalej na południe i im niższa szerokość geograficzna - tj. bliżej równika, tym mniej zachorowa ?. Spróbujmy odpowiedzieć na te pytania.
Sclerosis Multiplex (SM)-czyli stwardnienie rozsiane jest ciężką chorobą uszkadzającą układ nerwowy. Objawy choroby są różnorodne, ale najczęściej pojawiają się niedowłady , zaburzenia czucia, spastyczność (wzmożone napięcie mięśniowe). Później chory zaczyna mieć trudności w poruszaniu się, przykurcze, kończyn, sztywność, drętwienie, bóle w różnych okolicach ciała swędzenie, palenie, kłucie skóry, zamazane widzenie, utrata widzenia kolorów, trudności z utrzymaniem moczu. Mogą pojawić się także zmiany psychiczne.
Cała polska populacja należy do strefy wysokiego zagrożenia stwardnieniem rozsianym. Choć brak jest pełnych danych epidemiologicznych, ale badania wybranych regionów (Wielkopolska, Pomorze Szczecińskie) wykazują natężenie występowania choroby w wysokości 37-87 osób na 100 tys. ludności. Szacunki mówią, że na SM cierpi około 60 osób na 100 tys. mieszkańców. Wynikałoby z tego, że w Polsce jest około 40 tys. chorych. Jest to wskaźnik zbliżony do innych, występujących w strefie wysokiego zagrożenia, jaką jest Europa. (Badania przeprowadzone w innych krajach europejskich sugerują nasilenie choroby aż do wysokości 100 osób na 100 tys. mieszkańców) .Wskutek tego stwardnienie rozsiane należy do chorób, z którymi spotykamy się nie tylko w komunikatach medycznych pracy fachowej, czy TV, ale czasem w bliższej i dalszej rodzinie lub wśród znajomych. Jaka jest przyczyna tej ciężkiej, nieuleczalnej jeszcze choroby?
Podstawowym skutkiem choroby Stwardnienie Rozsiane jest uszkodzenie oraz rozpad osłonek mielinowych włókien nerwowych (można ją porównać do izolatorów przewodów elektrycznych). Na skutek zaniku mieliny dochodzi do zaburzeń przewodzenia, a nawet całkowitego przerwania przekazywania impulsów nerwowych. Skutkiem tego są między innymi niedowłady lub całkowite porażenia pewnych grup mięśniowych, zaburzenia widzenia oraz równowagi.
Ogniska demielinizacji nazywa się plakami (blaszkami). W badaniach klinicznych mózgu osób z rozpoznanym SM stare plaki demielinizacyjne są szarawe, twarde, spoiste o ostrych granicach. Nowe ogniska są różowe lub szaroczerwone o galeretowatej konsystencji i nieostrych brzegach. Choroba ma przebieg przewlekły z okresowymi zaostrzeniami, w trakcie których dochodzi do powstawania ogniskowych uszkodzeń tkanki nerwowej w różnych miejscach mózgu i rdzenia kręgowego. Zmiany jeszcze nie są nieodwracalne. Nawet cienka warstwa mieliny pokrywająca włókna nerwowe może spowodować odbudowanie całej osłonki nerwu. Dopiero następny rzut choroby działający w tym samym miejscu powoduje ostateczne i już nieodwracalne miejscowe uszkodzenie układu nerwowego.
U niektórych osób cierpiących na stwardnienie rozsiane podczas gorączki może dojść do przejściowej poprawy i cofnięcia się objawów. W badaniach obrazowych układu nerwowego (tomografia komputerowa i magnetyczny rezonans jądrowy) - miejsc uszkodzenia jest zazwyczaj kilka. Niestety, jeżeli u jakiegoś chorego jest ich bardzo dużo, szybko dochodzi do zmian zwyrodnieniowych w obrębie tkanki nerwowej. Efektem tego jest tzw. postać przewlekle postępująca SM prowadząca do stałego pogarszania się stanu ogólnego chorego na skutek długotrwałego unieruchomienia (czego efektem jest wystąpienie powikłań takich jak zapalenia płuc i odleżyny).
